Փնտրել
       Երբ հասան Մարտունու մանկապարտեզի նկուղում գտնվող հիվանդանոցը, Սարիբեկը գիտակցությունը կորցրել էր: Դրանից քիչ անց նա մեռավ արյան կորստից` հինգ երեխաներին թողնելով անհայր, իսկ աղքատացած ընտանիքը` առանց կերակրողի:
       Մարտունու հիվանդանոցի առաջ հարյուրավոր մարդիկ էին հավաքվել` սպասելով շտապ օգնության մեքենայի ժամանմանը: Նրանց մեջ էր Սարիբեկի կինը` Լիլիան: Նրա զինվոր եղբայրն ասել էր նրան Սարիբեկի վիրավորվելու մասին, բայց Լիլիան չգիտեր, որ Մոնթեն սպանվել է: Վերջապես, ժամը 17-ի մոտ, շտապ օգնությունը կանգ առավ հիվանդանոցի մուտքի առջեւ` բերելով այդ օրը Մերզուլիից տեղափոխված վերջին մարմինը: Բժիշկները լայն բացեցին մեքենայի դռներն ու մի պատգարակ դուրս քաշեցին` վրան սպիտակ շորով ծածկված մարմին: Մեկը շորը հետ քաշեց, եւ Լիլիան ուշաթափվեց:
     
       Այդ օրը Սեդան արթնացել էր արեւի շլացուցիչ շողերից, որոնք ներս էին թափանցել Երեւանի հանրակացարանի իր պատուհանից: Ժամեր անց, երբ նա մասնակցում էր մի ընկերոջ հոգեհանգստին, մեկը հոգոց հանեց.
       - Ամբողջ աշխարհը սուտ է:
       - Ինձ համար` ո՛չ, - առարկեց Սեդան, - ես ունեմ Մոնթեին:
       Երբ, սենյակ վերադառնալով, նա տեսավ իրեն սպասող Հարոյանին` գլխարկը թեւի տակ դրած. նրա շունչը կտրվեց:
       - Ո՞ւր է Մոնթեն, - հարցրեց նա:
       - Նա վիրավորված է:
       - Վիրավորվա՞ծ:
       - Ծանր վիրավորված, գլխից:
       Սեդան կոպերն ընկան.
       - Կարող եք ինձ ասել:
       - Նա մեռած է:

<< 1 2 3 4 5 6 7